همه چیز از آن‌جا شروع می‌شود که خوابِ فرزاد هم‌سرش مهشید را دچار سوتفاهم می‌کند. (فرزاد خواب دیده است و مهشید درباره‌ی این اتفاق از او سوال پرسیده و فرزاد هم صادقانه موضوعِ خواب‎ش را تعریف کرده است) فرزاد می‌گوید که خواب دیدن یا ندیدن، فکر کردن یا فکر نکردن دستِ خود آدم نیست. و همه‌ی این‌ها هیچ ربطی به دوست‌داشتن یا دوست‌نداشتنِ هم‌سرِ خود آدم ندارد. مهران (برادر مهشید که فرزاد به ناچار به او زنگ زده است) تائید و هم‌ذات پنداری می‌کند. خواسته‌ی فرزاد از مهران این است که همه‌ی این حرف‌ها را او نیز به مهشید بگوید. که مهران نمی‌پذیرد چون خجالت می‌کشد. مهشید ( که مونولوگ او را بهار کاتوزی نوشته است) دایه‌ی این را دارد که فرزاد مدت‌هاست به او توجه ‌نمی‌کند. از این صداقتِ فرزاد به هم ریخته، از طرفی دچار شک و تردید شده است و از طرفی دیگر می‌گوید دلش می خواهد در چنین شرایطی فرزاد به او دروغ بگوید چرا که از شنیدن واقعیت رنج می‌برد!

نمایش‌نامه ی برلین از آن‌جا که خرده پیرنگ‌ها و پایانی باز دارد بسیار مناسب برای اجرا به شیوه‌ی تئاتر ستم‌دیدگان است. موضوعی بسیار نزدیک به فرد فردِ جامعه که پیشامدش برای هر کسی ممکن است. نمایشی ناتورالیستی و بسیار باور پذیر، به‌گونه ای عین زنده‌گی که به‌راحتی می‌شود مهشید را فهمید و به جای او بازی کرد، مهران و فرزاد را نیز. فضایی باز برای‌ درگیر شدن با یک مسئله‌ی اجتماعی و اساسن یک تئاتر اجتماعی.