این نمایشنامه درباره وضعیت چند جوان است که مادرشان را از دست داده اند و پدرشان نیز بر اثر فشارهای روحی به تیمارستان فرستاده شده است. آنها ضمن همه این مشکلات مشکل ارتباط با دیگران نیز دارند. سامان که در کشور ایتالیا تحصیل می کرده است به خاطر مرگ دوست اش درس را رها کرده و به ایران بر گشته است. و بهمن چندی است در خود فرو رفته و فکر جدایی اش از نامزدش وی را رها نمی کند. او دو سال است که از نامزدش جدا شده ولی به ظاهر خودش را طوری نمایش می دهد که این موضوع اصلا برایش مهم نیست. سایه نیز جدا از غم از دست دادن مادر و درگیری با دو برادرش با نامزد خود امیر نیز نمی تواند راحت و بی دغدغه و در آرامش ارتباط برقرار کند.

این اثر با تاکید بر نقش زنان در جامعه، به روایت تاریخی شکلگیری اولین مدرسه دخترانه در ایران می پردازد. زبان متن قاجاری و همراه با قطعات موسیقی است که به صورت زنده اجرا میشود.

یکی از ما، کاری پیدا می‌کند خارج از اینجا، و می‌رود. او می‌رود و ما هوایی می‌شویم. هوای رفتن و در رفتن، برمان می‌دارد. هوای هجرت، مهاجرت، بی‌وقفه دویدن و پشت سر را نگاه نکردن. می‌افتیم به تکاپو. دفترهای مشاوره را متر می‌کنیم، سایتها را بالا و پایین می‌کنیم، امتیازها را جمع می‌زنیم، فرمها را ترجمه می‌کنیم، پر می‌کنیم... ولی از جایمان تکان نمی‌خوریم. می‌مانیم. همین‌جا. روی همین خاک. کنار هم چسبیده و مچاله شده از سرما. به هزار و یک دلیل یا شاید فقط به یک دلیل که به زبان نمی‌آید، شنیده نمی‌شود و شاید که حتی پس از ۶۰ دقیقه نمایش فهم نشود. دلیلی که وجود دارد و به چشم نمی‌آید. درست مثل همۀ مقدسات.

درماندن در وضعیت آخر، داستان درماندگی است بر یر دوراهی ماندن یا رفتن. هر کدام را انتخاب کنیم و هر راهی را برویم، دلمان پیش راهی که نرفته‌ایم می‌ماند. راژان که سالها پیش از این راهش را انتخاب کرده و همراه آتیه کشورش را ترک گفته تاز ندگی جدیدی شروع کند، اکنون فرصت می‌یابد تا راه نرفته‌اش را نیز انتخاب کند. برگردد به نقطه شروع، با خاطره بماند و قید رفتن را بزند. نتیجه چه خواهد بود؟ آن تفات معنادار که همیشه رویایش را می‌بینیم کجاست؟ درماندن در وضعیت آخر، نتیجه انتخاب‌ها، تصمیم‌ها و تردیدهای ماست در میانه‌ی رویاها و کابوس‌های شبانه‌مان.