آتوسا: من اینجا نشسته ام، روبروی این دشت، زیر این آسمان بی انتها، میان این ستون های سر به آسمان کشیده و از همیشه تنها‌تر و خسته‌ترم. این من که برای پاسداری از حکومت پدرم، چاره‌ای جز جنگیدن با خود ندارم و اشک‌هایم که صدها اسب بی‌سوار سپاه پدرم را در دشت‌های پاسارگاد آواره می‌کند. ای آسمان، این جسم آزرده‌ام را در خود پناه ده که از شهبانو بودن می‌ترسم. که من از بازی این بزرگان در وحشتم. ای اسب های رمیده در دشت، ای ابرهای تکه تکه، مرا با خود به سوی پدرم ببرید. با همین لباس اندوه ، با همین دو دست گمشده در کودکی، با همین عطر پریده ی جوانی‌ام، با همین دو پای جامانده در بی راهه‌ها. بتازید و مرا از دروغ و فریب و وحشت دور کنید. در این بهت به بغض آمیخته، مرا که شکسته به پارس بازگشته ام، مرا که تا جاودان این زمین فسرده از رنج، داغدارم، بتازید و ببرید. روزی این سنگستان هم در شبیخون دیگران خاکستر خواهد شد و این گیهان برای هیچ کس ماندگار نخواهد بود. ای اسب‌های رمیده در دشت‌های پاسارگاد، بتازید و مرا با خود ببرید که سخت دل پریشان این خاک و خسته‌ام.