بخشی از نمایشنامه
جی¬جی: دلم برای آن روزها تنگ شده تصدقت بروم.
شاه: کدام روزها؟
جی جی: قبل از سفر فرنگ. قبل از دیدن اتول...
شاه: یادم نمی¬آد.
جی جی: هیچی یادت نمی¬آید. الانت را هم یادت نمی¬آید. نمی¬بینی که من مقابل¬ات ایستاده¬ام.
شاه: می¬بینم.
جی جی: کجا می¬بینی، کجا؟ این همه بزک و دوزک، این همه سرخاب و سفیدآب. این همه بوی گلاب، بوی عناب. وسمه¬ی کاشون، چالِ زنخدون. موی شبق، شلیته¬ی برق برق. نمی¬بینی عزیزم. ماه¬هاست که نمی¬بینی. نمی¬بینی که چطور هر شب اندرونی را محیا می¬کنم. عود هندی دود می¬کنم. دعای «کور شود بخیل، لال شود حسود» لای جرز دیوار، زیر خشتِ پادری، لای درزِ هشت¬دری، روی قلف پنج¬دری می-گذارم. داستان امیرارسلان ازبَر می¬کنم. شعرهای شاتوبریان را مزمزه می¬کنم، نمی¬بینی...
شاه: آخ سرم، سرم تنوره دیو شده است.
با «آخ» گفتن شاه، دوباره همه¬ی زنها برمی¬گردند.
همه: طبیب بگویم بیاید؟
شاه: طبیب بیاید که بگویید دیوانه شده¬ام ؟
امینه: قربانت شوم، این چه رقم حرف زدن است آخه...
شاه: موسیو وارنه را بیدار کنید، بگویید همین امشب بیاید....
فروغ: موسیو وارنه بیدار است تصدقت شوم
شاه: این مرتیکه جُعلق پَک و پَت آویزانِ پدر سگ سه ماه است سرش توی آخور ما کرده، مواجب یامُفت از ما می¬گیره به ریش ما می¬خندد، آخر سر هم قمپز هوایی برایمان در می¬کند. موسیو وارنه قُرُمپوف را همین فردا اعدام می¬کنم. این وزّاریات باید تمام شود.
نیم¬تاج: او چه گناهی دارد آخه؟
شاه: آینه دق است. اگر او نبود شاید فکرش از سرم رفته بود تا الان. او را وبال گردنم کردن که مرا زجر کش کنن.
زری بلنده: خودت گفتی زودتر از فِرانس بیاید تصدقت شوم.
شاه با تشر زری بلنده را به گوشه¬ای هدایت می¬کند.
شاه: خواستم بیاید که مشق اتول به من بدهد. خواستم زودتر بلد شوم اتول سواری را. سخته، آسان که نیست. خر و یابو نیست که همین جور سوارش شوی راه برود. قلق داره، هزار فوت و فن داره.
زری بلنده: وقتی خود اتول نیست چه فایده آخه مشق اتول. به خدا همان کالسکه ماریوسِ رنگ لاکی تحفه¬ی تزار روس شرف داشت.
زری¬کوتاه: چرا سوارش نمی¬شوی قربانت شوم؟ مثل قبل¬ترها برویم، هوایی مُتغیر کنیم. دور می¬شویم از چشمان حسود و بخیل و هرزه و جادو و جنبل.