مادر: می‌دونم.. می‌دونم دارم چیکار می‌کنم... فکر اون جاها رو هم کردم [عصبی] اي بابا.. تو چیکار به این کارهاش داري خواهر؟ آخه ساعتی یه بار داري این عروسی وامونده رو می‌کوبی تو سرِ من
سپیده: [محتاطانه] حالا سارنج راضیه؟ ما که از دلِ اون خبر نداریم
مادر: همه چی رو که به زبون نمی‌یارن.. اصلاً چی می‌فهمین شماها؟! تو هم خواهر بدت نیاد، نکشیدي که بفهمی.. حالا چیکار می‌کنی؟ اگه سختته، خودم یه کاریش بکنم.. یه المثنی است دیگه
سهراب: [که تا حالا بادقت گوش می‌کرده] زندگیمون شده المثنی...
مادر: [بی‌حوصله] آره، میام.. همون سر سالش میام دیگه؛ زودتر بیام که چی بشه؟! که همه‌ي فامیل سر از زندگیم در بیارن؟ اینجا اقلا جلو چشمشون نیستیم، نمی‌فهمن.. تو رو خدا از زبونت در نره.. [بغض می‌کند] بذار همه فکر کنن دلمون خیلی خوشه.. نه بابا، بچه‌ها رو که نمی‌یارم.. تنها میام... به خدا طاقت نگاه‌هاي عجیب غریب مردم رو ندارم. . دلم می‌خواد، بدون دلواپسی [گریه‌اش می‌گیرد] که همه‌اش نگران باشم کی چی گفت... کی چی فهمید... بشینم سر خاك مادر... با خیال راحت... گریه کنم...