صله: شوهرش مُرده؟
گروس: کی؟
مادر: یه بویی میاد!
صله: زنه که پسرش مُرده بود.
[گوجه را با پیراهنش پاک می‌کند.]
گروس: [به صله] پنجره رو ببند.
صله: حتماً مرده دیگه.
گروس: حتماً.
مادر: چه گریه‌ای کرده واسه مَرده.
گروس: کی؟
صله: زنه رو می‌گه.
گروس: واسه بچه هم گریه کرد. انگار پسر خودش باشه.
[صله از خوردن گوجه منصرف می‌شود.]
صله: منظورت چیه هی می‌گی بچه؟
مادر: این بوی چیه؟
گروس: گفتم در جهنمو ببند صله.
صله: اون آباده. اسم داره. اسمش آباده.
گروس: داشت. آباد اسمی بود که روی اون بچه گذاشته بودیم. وقتشه فعلاتو ببری گذشته.
صله: آره داشت، بود. خیلی فعلای دیگه می‌شد داشته باشه اما حقیقت همینه. اون مُرده.
سکوت.
مادر: حالا گریه نکن. همه‌ش هم تقصیر تو نبوده.
صله: گریه نمی‌کنم.
مادر: سخته آدم عزیزشو از دست بده. منم وقتی عزت مرد هوش و حواسم رو از دست دادم.
گروس: داده بودی.
مادر: منظورت چیه؟
گروس: فعلت رو ببر گذشته‌ی دور، چون بابا ده ساله مرده.
مادر: ولی مرگش واسه‌م تازگی داره.
گروس: بایدم داشته باشه. [مکث] بالاخره تک شوهرت بوده.
مادر: یعنی چی؟
صله: این غذا داره سرد می‌شه.
مادر: اول می‌گه کلیه‌ت به درد نخوره بعد می‌گه بمیری راحت می‌شی، حالا هم می‌خواد بگه زیر سر من بلند شده!
گروس: بلند شده بوده؛ گذشته‌ی دور.